21 Eylül 1842 yılında dünyaya gelen Sultan Abdülhamid kültüre ehemmiyet vermiş ve eğitim konusunda hizmet verecek birçok yer yaptırmasıyla biliniyor. Yıkılmak üzere olan Osmanlı Devleti’ni uyguladığı siyasetlerle 33 yıl ayakta tutmayı başarmış bir padişah olan II. Abdülhamid birinci Osmanlı anayasası olan Kanun-ı Esasî’yi ilan etti. Pekala, II. Abdülhamid’e neden Gök Sultan deniyor? Gök Sultan ne demek? 2. Abdülhamid’e kim Gök Sultan demiştir?
SULTAN II. ABDÜLHAMİD KİMDİR?
Osmanlı İmparatorluğu’nun 34. padişahı olan II. Abdülhamid, 113. İslam halifesi ve Sultan Abdülmecid’in oğludur. 22 Eylül 1842 yılında hayata gözlerini açan II. Abdülhamid, 10 Şubat 1918 yılında ise vefat etmiştir.
Şimdi 10 yaşındayken, annesinin vefatıyla birlikte II. Abdülhamid’in bakımı Sultan Abdülmecid’in öbür eşi Piristû Bayan Efendi tarafından üstlenilmiştir. Hiç çocuğu olmayan Piristû Bayan Efendi II. Abdülhamid’i kendi çocuğu üzere büyüttü. II. Abdülhamid’in babasının vefatından sonra ise tahta çıkan amcası Abdülaziz, kendisiyle başka çocuklarında olduğu üzere yakından ilgilendi.
31 Ağustos 1876 yılında padişah ilan edilen II. Abdülhamid, bunun öncesinde amcasının tahtan indirilişine ve ağabeyi V. Murat’ın Çırağan Sarayı’na hapsedilmesine şahit olmuştur. 23 Aralık 1876 yılında, birinci Osmanlı anayasası olan Kanun-ı Esasî’yi ilan eden II. Abdülhamid, uzun yıllar Osmanlı İmparatorluğu’nun başında kalmıştır.
Sultan İkinci Abdülhamid’in kendisini öldürmek isteyenleri bağışlaması, dünya siyaset tarihinde seçkin rastlanan bir olaydır. Sultan İkinci Abdülhamid, kültüre ehemmiyet vermiş ve eğitim konusunda hizmet verecek birçok yer yaptırmıştır.
Hoş Sanatlar Akademisi, Ticaret ve Ziraat Okulları kuran Sultan İkinci Abdülhamid, birinci ve orta dereceli okullar, dilsiz ve kör okulları, kız meslek okulları da yaptırmıştır. Vilâyetlere liseler, kazalara ortaokullar kurmuş, ilkokulları köylere kadar ulaştırmıştır.
İstanbul’da Şişli Etfal Hastahanesi’ni ve Dârülaceze’yi kendi şahsi parasıyla yaptırdı. Hamidiye ismi verilen içme suyunu borularla İstanbul’a getirtti. Karayollarını Anadolu içlerine kadar uzatan Sultan İkinci Abdülhamid, Bağdat’a ve Medine’ye kadar da demiryolları döşetmiştir. Büyük kentlere atlı tramvay sınırları yaptırmıştır.
NASIL ÖLDÜ?
31 Mart ayaklanmasıyla tahttan indirilmesi kararlaştırılan II. Abdülhamid, 3 yıl Selanik’teki Alatini Köşkü’nde mesken mahpusunda tutulmuş, 1912 yılında Beylerbeyi Sarayı’na getirilmiştir. Bundan 6 sene sonra 10 Şubat 1918 yılında İstanbuş’da vefat eden II. Abdülhamid, Divanyolu’nda bulunan Sultan II. Mahmut Türbesi’nde defnedilmiştir.
SULTAN II. ABDÜLHAMİD VAKTİNDE GERÇEKLEŞTİRİLEN PROJELER
II. Abdülhamid tahtta olduğu periyotta bir çok proje gerçekleştirmiştir. Bunlardan kimileri şu formdadır;
– Birinci kız okulları II. Abdülhamid periyodunda açılmıştır.
– Tahta çıktığı sene 250 olan rüştiye sayısı 1909’da 900’e, 6 olan idadi sayısı 109’a çıkarmıştır.
– 1877 yılında İstanbul’da bulunan çağdaş ilkokul 1905 yılına gelindiğinde 9 bine ulaşmıştır.
– II. Abdülhamid, Abdüllatif Suphi Paşa’nın birinci kere bir kız sanat okulu açma projesine açıkça dayanak vermiştir.
– Sirkeci ve Haydarpaşa garları II. Abdülhamid devrinde yapılmıştır.
– Hicaz Demiryolu II. Abdülhamid devrinde yapılmıştır. Bu projeyle alakalı yapılan her şey yerli teşebbüs ile olmuştur.
– 1877 yılında Posta Telgraf Teşkilatı bir bakanlık haline getirildi ve 1900 yılında PTT’de birinci kere bir ‘havale kalemi’ devreye girmiştir.
– 1901 yılında Kent Postaları kurulmuştur.
– 1876 yılında Avrupa’da kullanılmaya başlanan telefon, 1881 yılında Türkiye‘ye getirilmiş ve sonlu sayıda olsa da kullanıma sunulmuştur.
– 1899 yılında günümüzde hala faaliyette olan Şişli Etfal Hastanesi II. Abdülhamid tarafından kurulmuştur.
– II. Abdülhamid 25 Mart 1906 tarihli fermanı ile Okmeydanı’nda bulunan Darülaceze’nin kurulmasını sağlamıştır.
GÖK SULTAN NE DEMEK?
Hüseyin Nihal Atsız’ın Sultan II. Abdülhamid Han için söylediği Gök Sultan ne demek? Hüseyin Nihal Atsız’ın kaleminden 2. Abdülhamid Han…
Toplumun en büyük haksızlığa uğramış tarihî şahsiyetlerinden biri, II. Abdülhamid’dir. Kendisinden evvelki devranların ağır yükünü omuzlarında taşıyan, en güvenebileceği adamların ihanetine uğrayan ve dağılmak üzere olan içi dışı düşman dolu bir imparatorluğu 33 yıl yalnızca zekâ ve hamiyeti ile ayakta tutan bu büyük padişahı katil, kanlı, müstebit, kızıl sultan, bilgisiz ve korkak olarak tanıtılmış, hep aleyhinde işleyen bu propagandanın etkisiyle de bu türlü tanınmış bahtsız bir insandır.
Daha ilkokul sıralarında makul bir propagandanın etkisinde kalmaya başlayarak, yaşları ilerledikçe tıpkı telkinler ile büyütülen kuşakların, o propagandanın palavralarını bir gerçek üzere benimsemelerinden olağan ne olabilir?
Öğren yavrum ki On Temmuz bayramların en büyüğü,Esir millet bu türlü bir gün zincirini kırdı, söktü.Ondan önce geçen günler, bilsen ne siyahtı.Milletin her iyiliğini düşünecek padişahtı;Halbuki o vakit sultan,insan değil, canavardı,Canlar yakar, kan dökerdi, millet ondan pek bîzârdı!gibi saçmalar, kim bilir hangi kırılası kalemlerle yazılarak okuma kitaplarına geçiyor, körpe beyinlere Sultan Hamîd düşmanlığı aşılıyordu.
Bu düşmanlığı aşılayanlar ilkönce İttihatçılar, yâni hürriyet kahramanları (!) yâni Sultan Abdülhamid’in 33 yıl ayakta tuttuğu imparatorluğu 10 yılda dağıttıktan sonra memleketten kaçan şahıslardı. İttihatçılardan sonra da Ermeniler, Rumlar, Musevilerdi. Yâni, yabancıları işe karıştırarak Türkiye’yi batırmak için Osmanlı Bankası’nı basan, Anadolu’da karışıklıklık çıkaran ve Avrupa’nın gık demesine meydan vermeden Sultan Abdülhamid tarafından tepelenen Ermeniler; yani Balkanlara saldırıp karışıklık çıkarmak ve tekrar yabancıların da işe karışması ile Türkiye’yi parçalamak isterken Sultan Hamid tarafından 1897’de tepelenen Yunanlılar (ve bizdeki ismi ile Rumlar ); ve Filistin’de bir Yahudistan kurmak teşebbüsleri Sultan Hamid tarafından önlenen Yahudi’lerdi.
Sultan Hamid, bin türlü siyasî tertiple bu azınlıkların azgınlıklarını yere sererken, onlarla birleşerek padişahı tahtından indiren kabadayılar: Türk, Musevi, Rum, Ermeni,Gördük bu rûz-ı rûşeni!şarkısının, bu unutulmaz ahmaklık ve ihanet bestesini söyleyerek meydanları çınlatıyor, Birinci Dünya Savaşı ile mütarekesine kadar Musevi, Rum, Ermeni vatandaşların nasıl bir “rûz-ı rûşeni” beklediklerini anlamamak üzere bir alıklıkla bir imparatorluğu yönetim ettiklerini sanıyorlardı.
Sultan Hamid’i iyice anlamak için tahta çıktığı vakti iyi bilmek lâzımdır. Sultan Muhterem’in son zamanlardaki çöküntü sırasında, memleketi yürütmek için beliren iki akımdan libaralizmi V.Murat, muhafazakârlığı II.Abdülhamid temsil ediyordu. Liberaller, İngiltere ve Fransa’ya bakarak parlamento ile her şeyin düzeleceğine inanıyor, muhafakârlar, 30 milyonluk imparatorlukta 10 milyon Türk’ün hâkimiyetini sağlamak içim mutlak yönetime gerek görüyordu. Masonlar, Sultan Murad’ı da mason yapmışlardı. Gerçek yüzünü Sultan Murad’a göstermeyen masonluğun ardında ise Yahudilik ve Avrupa emperyalizmi vardı.
Birinci Meşrutiyet Meclisindeki Hıristiyan mebuslar, Türkiye’nin biran evvel parçalanması için Ruslar ile savaşa şiddetle taraftar olmuşlardı. Ve sahiden de neredeyse imparatorluk dağılacaktı. Sultan Hamid, bunu gördükten sonra, meşrutiyeti devam ettirseydi, elbette ki yanlış bir iş yapmış olurdu. Müslüman olmayan mebuslarla birlikte, dışardan körüklenen Arap ve Arnavut milliyetçiliklerine de set çekmek üzere Meclisi kapatması, Sultan Hamid’in en büyük başarısı ve hizmetidir. Bu meclis kapatılmasaydı ne olacaktı? 8 milyon Hırıstiyan ve 12 milyon Müslüman yabancıya karşı, kültür düzeyi hepsinden geri 10 milyon Türkle bu devlet nasıl tutulacaktı? Demokrasi bir çoğunluk rejimi olduğuna nazaran, Türklerden çok olan Araplar, meselâ, resmi lisanın Arapça olmasını teklif etseler ve Arnavutları da yanlarına alsalar, sonuç ne olacaktı? Bütün Türk olmayanlar birleşerek Osmanlı İmparatorluğunun Avusturya-Macaristan üzere federatif bir devlet olmasını isteseler, bunun, nasıl önüne geçilecekti? Karışmak için fırsat gözleyen Avrupa devletlerini kışkırtmak üzere demokratik nümayişler yapılsa, bu ne ile önlenebilecekti?
İşte Sultan Hamid, Meclisi kapatarak bütün bu tehlikeleri önledi ve tahtından indirilmeseydi daha da önleyecekti.
Ancak onun hizmeti bu kadar da değildi. 1877-1878 savaşından yenilerek çıkan Osmanlı ordusunu, o vaktin en kusursuz silâhları ile, meselâ mavzer tüfekleriyle silâhlandırdı. Denizci devletlerin ve Rusların denizden yapmaları mümkün taarruzlara karşı, İstanbul ve Çanakkale Boğazlarını tahkim etti. Ve, Birinci Dünya Savaşı’nda İngilizlerle Fransızların 18 Mart 1915 hücumları bu istihkâmlarla durduruldu.
Harika kurmaylar yetiştirdi. 1914-1918 savaşı ile İstiklâl Savaşı’nı bunlar yönetim ettiler. Sultan Yüce’nin, Ruslarla çarpışıp Kırım’ı kurtarmak için hazırladığı donanma, denizcilik tekniğinin değişmesi karşısında kıymetini kaybetmişti. 8-10 mil giden gemilerle artık iş görülemezdi. Bunları takım dışı ederek iki zırhlı ile iki kruvazör aldı. Büyük Osmanlı borçlarının üçte ikisini ödedi. Pek çok okul açıldı. Pek çok yol ve köprü, ayrıyeten hastahane ve çeşme üzere hayrat yaptırdı. Görülmemiş bir haber alma şebekesi kurdu. Yabancı elçilerden bile casusları vardı. Avrupa’da kuş uçsa haberi oluyor, aleyhimizdeki kararları evvelden öğrenerek önlemini alıyordu. Hilâfeti, Osmanlı Hanedanından almak için Mısır’da kurulan zımnî bir derneğin üyelerinden biri Sultan Hamid’in adamlarından biri idi. Balkanlıların mezhep ve milliyet ayrılıklarını körükleyerek birleşmelerine pürüz olduğu üzere; İngiliz, Alman ve Rusları da birbirine düşürerek aleyhimizde birleşmelerini engelledi.
Bunları yaparken de vezirlerinden, paşalarından kimseye güvenmemekte ne kadar haklı olduğunu vakit göstermiş ve koca vezirler, hiç sıkılmadan, yabancı elçiliklere, konsolosluklara sığınmışlardı.
Çok namuslu ve dindar bir adam olduğu için, asla kan dökmemiştir. Mithat Paşa’yı öldürttüğü hakkındaki söylenti iftiradır. Gerçi o, Mithat Paşa’dan kuşku ediyor, onun Sultan Yüce’yi öldürtmüş olduğuna inanıyordu. Ama, dindar bir insan olarak, kan dökmekten, bütün hayatınca çekinmiş, Mithat Paşa ile arkadaşlarının idam kararlarını müebbet mahpusa çevirmişti. İsteseydi idam kararını imzalayamaz mı idi? Buna hangi kuvvet pürüz olabilirdi? Bunu yapmayarak sonra, Talif’te suikasta girişecek kadar az zekâlı mı idi?
Memleketi direkt tehdit eden Moskof emperyalizmi ile batıdan tehdit eden Avrupa emperyalizmi ve onun temsilcisi İngiltere’ye karşı devleti savunan Sultan Hamid, ayrıyeten azınlıklar ve gafil hürriyetçiler ile de uğraşmaya mecbur olmuş, güneyden gelen siyonizme de göğüs germiştir.
Sultan Hamid için Osmanlı İmparatorluğunu, soyumuzun düşmanı Moskoflarla hilâfetin düşmanı İngiltere’ye, devletimizin düşmanları siyonizme ve azınlıklara, rejimin düşmanı hürriyetçilere karşı savunmak sıkıntısı ve görevi vardı. Bunun için de, kendisinin devlet lideri kalması gerekti. Kendisi çekilirse, devletin tutunamayacağı hakkındaki fikrin doğruluğu, çok geçmeden gerçekleşmiştir.
Artık bu kadar büyük bir dâvânın karşısında, Peyami Safa’nın ileri sürdüğü İsmail Safa’nın sürgün edilmesi üzere hâdiselerin ne ehemmiyeti olabilir? İsmail Safa ne istiyordu? Oğlunun argümanına nazaran hürriyet! Yani meşrutiyet, özgür seçim. Yani bir alay Arap, Arnavut, Ermeni, Rum, Bulgar, Yahudi ve Sırp’ın Türkiye’nin bahtı hakkında kelam sahibi olması… Artık akıl, anlayış, vicdan ve ulusal şuur sahibi olarak düşünelim: Bu türlü bir sonuca razı olunabilir mi?
Sultan Hamid, sürgün ettiklerine aylık da bağladığına nazaran, Anadolu’nun en sağlam havalı yerlerinden biri bulunduğu, ahalisinin dinç ve gürbüz yapısı ile aşikâr olan Sivas’ta İsmail Safa’nın ölmesi Sultan Hamid’in kabahatı mıdır? Verem olan İsmail Safa, İstanbul’da kalsaydı, ölmeyecek miydi?
Babasına karşı beslediği sevgi hasebiyle, Peyami Safa’nın birtakım özel fikirleri olması alışılmıştır. Ama, her gün binlerce şahsa seslenen bir müellifin, Sultan Hamid üzere büyük bir padişahı, Osmanlı sultanlarının en cahili ve kanlısı diye göstermeye kalkması, yanlışsız mudur?
“Bu dünyada herkes bir çok şeyin cahilidir. Kâfi ki kendi işinin cahili olmasın”. Kendi işinin ehli olduğunu bin bir kanıtla isbat etmiş bulunan Sultan Hamid ise asla bilgisiz değildir. Onun bir yüksek okul hattâ lise diploması yoktur. Lakin özel öğretmenlerle hayattan ve içinde yetiştiği büyük ve mükemmel hanedandan çok cevherli şeyler öğrenmişti. Ressam, hattât ve musikişinas idi. Doğu ve batı lisanlarından kimilerini biliyordu. Kurduğu çok pahalı Yıldız Kütüphanesi, bugün, Üniversite Kütüphanesi’ni de tekrar o kurdu. Yani Sultan Hamid, Türk kültürüne kütüphane kurarak, pek çok okul açarak ve ilmî eserler yazdırarak hizmet etti.
Onun katil olduğu palavra, kızıl sultan olduğu iftiradır. Avrupalıların ve Ermenilerin yakıştırdığı kızıl sultanlığı benimsemek, onların emellerine hizmet etmek olmaz mı?
Sultan Hamid, kızıl değil, “Gök Sultan”dır. Herkeste bulunması mümkün ufak tefek kusurlarını şişirip faziletlerini inkâr etmekle ne Türk tarihi, ne de Türk milleti bir şey kazanır. İsmail Safa, İngiliz-Boer savaşında, İngilizlerin bu muvaffakiyetini, onların elçiliklerine giderek tebrik ettiği için, Sultan Hamid tarafından haklı olarak, sürgün edilmiştir. Tahminen İsmail Safa, o vakit, İngilizlerin nasıl bir Türk ve Müslüman düşmanı olduğunu bilmiyordu. Ama geniş haber alma imkânları ile her şeyi bilen Sultan Hamid, memleket aydınlarının düşman elçilikleriyle temasına müsaade edemezdi.
Artık insafla düşünülsün: Hiçbir sebep yokken, yalnızca yurtlarındaki elmas madenlerini zaptetmek için, bir avuç Boer’e büyük ordularla saldıran İngiltere’yi tebrik etmek hangi hürriyetçilik anlayışının sonucudur?
O günkü İngiltere’yi Boer’leri yendi diye tebrik etmekle, bugünkü Moskofları Finlere karşı başarılarından ötürü alkışlamak ortasında ne fark vardır?
Merhum Gök Sultan Abdülhamid Han, bütün hayatında bir fikir, devleti ayakta tutmak ve hazırlamak için yaşadı. Siyasî dehası ile Avrupa’yı ve Moskof’u oyalıyor, bir yandan da demir yolu ve okul ile Türk milletini kuvvetlendirmeye çalışıyordu.
Sultan Hamid ile onun düşmanları olan hürriyetçileri ölçüştürmek için, yalnız şu noktaya bakmak kâfi: Hürriyet kahramanları (!), hürriyeti yok edip yüzlerce günahsızı astıktan sonra, savaşa soktukları devlet yenilince, hırsızlar üzere kaçtılar. Gök Sultan, bir tek siyasî idam yapmadan, en müthiş siyasî zahmetleri atlatarak 33 yıllık saltanatında devleti ayakta tuttuktan sonra tahtından indirilirken, Moskof çarının Rusya’ya davetini; Selanik’ten Alman gemileriyle İstanbul’a gelirken de Alman İmparatorunun dâvetini reddederek vatanında sürgün ve mahpus üzere yaşamayı tercih etti.
Türkiye dört hududunda yangınlar olan bir mesken, Sultan Hamid, o yangınların meskene bulaşmaması için süratle koşarak ateşe su serpen, kum döken ve keçe kapatan bir savunucu idi. Bu koşuşmaları sırasında yoluna çıkan bir iki çocuğa çarpıp düşürdüyse, cürüm onun değildir. Zira, yurdun etrafındaki yangınlar göğe yükseliyor ve Gök Sultan, alevleri içeri sokmamak için didiniyordu.
Ve sokmadı da…
Ne diyelim? Durağı cennet olsun…
Haberler.com
