Balıkesir’in Sındırgı ilçesine bağlı kırsal Derecikören Mahallesi’nde yaşayan Mehmet Yılmaz (85), amcasından öğrendiği demircilik mesleğini 63 yıldır sürdürüyor.
Yılmaz, askerden geldikten sonra 1958’de Karacalar Mahallesi’nde demircilikle uğraşan amcasının yanında iki yıl çıraklık yaptıktan sonra kendi mahallesinde dükkan açtı.
Ortadan geçen yıllarda teknolojinin gelişmesiyle ürettiği pulluk, balta, çapa, tırpan üzere tarım aletlerine talebin azalmasına karşın mesleğine devam eden Yılmaz, örsün üzerinde demire biçim veriyor.
Mehmet Yılmaz, AA muhabirine, 1978’de dükkanının yandığını, mahalle sakinlerinin dayanağıyla yeni iş yerinde çalışmayı sürdürdüğünü söyledi.
“Siz beni kalkındırdınız, ben de size ölünceye kadar hizmet edeceğim, dışarıya muhtaç etmeyeceğim.” diye mahalleliye kelam verdiğini aktaran Yılmaz, “85 yaşındayım ve hala çalışıyorum. Günde bir çapa, bir nacak yapıyorum. Bunların ikisini bir günde yaptım mı benim işim tamam.” sözünü kullandı.
Eşinin 2011 yılında vefat ettiğini aktaran Yılmaz, en büyük meşakkatinin çırak bulamamak olduğunu vurguladı.
Mesleği öğrettiği oğlu ve damadının İzmir’e göç ettiğini lisana getiren Yılmaz, şunları kaydetti:
“Torunum var, kızımın oğlu. ‘Bu sanat kirli sanat, ben yapamam’ dedi İzmir’e gitti. Artık bir kargo firmasında sürücülük yapıyor. Öğrettiklerimden hiçbir yarar görmedim. Bu işi yapmak akıllı işi değil, çok güç. Makine olmasa çalışamam. Demiri makine dövüyor, cazip de demiri de vuruyor. Her şeyi makine yapıyor. Diğer demirci kalmadı. Mesleği öğrendiğim Karacalar’da bile yok. Etrafta hiç yok. Herkes gerecini sattı. Bu köyde 30 sene önce 250 çift öküz vardı, traktör yoktu. Artık iki çift öküz var bu köyde. Traktörler her işi görüyor. Ekini ekiyor, sürüyor, kaldırıyor. Demirciliğe muhtaçlık yok yani. Traktörler hazır alıyor.”
Yılmaz, demircilikten kazandığı parayla eşiyle iki kere hacca, onu kaybettikten sonra bir sefer da tek başına umreye gittiğini belirtti.
Makineyi aldığı 1991 yılına kadar “kara kaynak” olarak bilinen prosedürle çalıştığını söz eden Yılmaz, “Gençliğimde saat 01.00’lere kadar çalıştığım çok oldu. Artık ayakta güç duruyorum. 1980’li yıllarda taş patladı, elime çarptı, parmağımı kaybettim. Tekrar de yılmadım çalışmaya devam ettim.” diye konuştu.
Kaynak: Anadolu Ajansı / Bülent Yalçın
Haberler.com
