Estetik söz konusu olduğunda, Paris’te yaşayan 35 yaşındaki mimar ve iç mimar Maxime Bousquet, “zevk olarak kabul edilen şey her zaman ilgi çekici değildir” diyor. 2019’da kendi firmasını kurduğundan beri – moda markası Kenzo, mimar Joseph Dirand ve mimarlık ofisi Studio KO için denedikten sonra – ustaca ikonoklastik bir yaklaşım ve muayenehanesinin ayırıcı özelliklerine dair bir takıntı haline geldi. Dramatik bir teras oluşturmak için Paris’in Sekizinci Bölgesi’ndeki bir tripleksin çatısını açtı ve şehrin Invalides bölgesinde dar, ayrıntı kutusu benzeri bir evi tamamen yeniden şekillendirdi. Müşterilerinin kitlelerinin, geleneksel Avrupa tasarımı konusunda bilgili olmasına rağmen daha sıra dışı bir şey arayan yaratıcı 30’lu yaşlarındaki Parisliler olmasına yardımcı oluyor.
Bousquet’nin son projesi, Sol Yaka’da, Parisli genç bir galerici olan sahibi eklektik çağdaş arka koleksiyonundan yola çıkarak şaşırtıcı yan yana koymalarla dolu tek yatak odalı bir teras. 1.200 metrekarelik ev, klasik Fransız mimar François Mansart’a atfedilen 17. yüzyıldan kalma büyük bir bina zemin ve birinci katlarında yer alır ve mevcut bir dubleksin hükümeti bir daire daire ile birleştirmeyle ilgili olarak; Sonuç, hiçbir bilgisayarın bir sonraki gibi hissetmediği sıra dışı bir düzendir. Karamsar, loş zemin katta paslanmaz çelik kaplı minimalist bir mutfak ve bir misafir yatağının sığabileceği kadar büyük bir asma katı olan gömme bir yemek odası bulunmaktadır. Mutfağın dışında, Paris merkezli peyzaj bahçıvanı Swandy Wenker tarafından dikilen küçük bir avlu, parlak Japon aralia, ağaç ve kuş yuvası eğrelti otları ve hoş kokulu yaseminlerle dolup taşıyor. Ve dar bir merdivenin yukarısında – yükselticileri İngiliz koruyucusu Max Lamb’in grafiği Marmoreal kompozit mermeriyle kaplanmıştır – açık ahşap tavan kirişleri, tıknaz Arka Deco tarzı Nero Marquina mermer şöminesi ve dışarı bakan çift oturma kanatları olan bir oturma odası vardır. Sen Nehri. Mavi tavanlı rahat bir yatak odası ve bağlantılı banyo arka tarafa gizlenmiştir. Sonuç, asi bir genç kadının büyükannesinin dairesine taşınmış ve orayı kendisinin yapmış olduğu gibi.
Emma Chorostecki’nin özel yapımı dalgalı meşe bar taburesi, mutfağın köşeli traverten tezgahlarını yumuşatır. Kredi… Clément Vayssieres
Bousquet, evi eğlenceli – ve eğlence – düşünülerek tasarladı. “Sahibi birçok akşam yemeği partisine ev sahipliği yapıyor” diyor. Her odası beklenmedik süslemeler, evin daha fazla okulunu canlandırarak onlara bir mizah duygusu aşılıyor. Yatak odası duvarları meşe kenarlı altın benekli bej keten panellerle kaplıyken, gömme dolaplarda Fransız ev sahibi Superpoly tarafından ahtapot dokunaçları ve uzanmış salyangoz şekillerinde yapılmış ısmarlama seramik kulplar var. Gösterişli oturma odası şöminesinin sağındaki köşesinde, Londralı sanatçı Hamish Peach’in filizlenen mantar sporlarından oluşan bir heykeli bulunuyor. Ve sonra, ilk görünümü devasa bir döşeme toprak levhası ve sehpa var. Aslında, İtalyan bir çiftçi tarafından ineklerinin bilgilerini yeniden kullanmanın bir yolu olarak elde etme ve Toskana kili, saman ve diğer atıklarla karıştırılan ve sonra fırınlanan seramik benzeri bir ürün olan Merdacotta’dan oluşur. Bousquet, “Bu tür daireler bazen oldukça ciddidir” diyor. “Ama bu eğlenceli.”
Bu, daha geleneksel malzemelerle tamamen ilgisiz olduğu anlamına gelmez. Oturma odası için meşe döşeme tahtalarını seçti, bir tarafını siyah mürekkeple boyadı ve sonra o tarafı aşağı bakacak şekilde döşedi, böylece çatlaklarda hemen fark edilen koyu renk kalıntıları onlara eskimiş bir görünüm kazandırdı. Ve banyo için, duş teknesi ve lavabo için bordo Rouge de France mermerini kullanmak için güneydoğu Fransa’daki bir atölyede el yapımı kiraz kırmızısı fayansları seçti. Bu kesin Çözüm, Bousquet’in zanaatkarlara beton döktüğü bir zemintürdüğü ve müvekkiliyle birlikte beyaz Carrara mermer büyüklüğünde mozaik haline getirmek için cilalanmadan önce gömdüğü mutfağa kadar uzanıyordu. Daha sonra, paslanmaz çelik mutfak dolaplarının ön yüzeylerini, sanki onlarca yıldır oradaymış gibi görünmeleri için oksitledi.
Sahibinin çok zevklerine rağmen çeşitlilerine rağmen daire, aynı zamanda, onun doğup büyüdüğü ve şehrin daha geleneksel konumuna bir kontrpuan olarak galerisini işlettiği Paris’e yapılan ince göndermelerle de tanımlanıyor. Oturma parçalarıki bir duvar, yüksekliğidir Seine nehrini sıralayan – oturma odasının pencerelerinden görülebilen – kitapçı tezgahlarının ayırt edici tonuna bir selam olarak koyu bir şişe yeşiline sahiptir. Aynı odadaki çelik bir kiriş üzerindeki mandalina vurgusu ve merdiveni oksitlenmiş metal kitaplık, komşu Yedinci Bölge’de mimar Pierre Chareau tarafından tasarlanan 1932 Modernist evi La Maison de Verre’nin parlak renkli sütunlarına ve yüksek raflarına saygı duruşunda bulunuyor. . Sokak seviyesindeki yemek odasının tonozlu tavanı, nehrin hemen karşısındaki Notre Dame’ın Gotik çatısını gösteriyor.
Ancak sahibi ve Bousquet, daireyi Seine Nehri’nin bu bölümündeki pek çok evi dolduran mermer kaplı şifonyerler ve yaldızlı berjerlerle dekore etmek yerine, onu bit kalıntıların buluntular, ısmarlama çağdaş mobilyalar ve kendine ait varlıklar sanatın canlı bir karışımıyla donattı. Yemek yerine, kript benzeri atmosfer, Brutalist tarz bir masa ve sandalyeler ve Kanadalı sanatçı Marc Hundley’in bir kurallarının aptalının serigrafi baskısı ile güçlendirildi ve Max’in iki parlak sarı kauçuk kaplı polistiren sandalyesi ile dengelendi. Kuzu. Üst katta, göl keçi deri parşömenle kaplı 1970’lerden kalma bir içecek dolabı, üzerinde Danimarkalı sanatçı Tanja Nis-Hansen’in bir eseri olan dönen yağlı boya ile dikkat çekmek için yarışıyor. Ve mutfağın bir köşesi klasik dalgalı Pierre Paulin ABCD oturmaye ev sahipliği yaparken, bunun üzerinde gelişmekte olan Alman ressam Robert Brambora’nın profilinden kafa şeklindeki bir tablo asma.
Yine de evdeki hiçbir nesne, oturma genelindeki 1960’lardan kalma tiftik evlerinden birinin arkasına gizlenmiş karaoke makinesinden daha fazla eğlence sağlamaz. Ev sahibi partileri genellikle yemek içeren anneler bir yemekle başlar, ardından neredeyse her zaman müzikal performansın bazılarını içermez. Sık sık misafir olan Bousquet, “Akşam yemeği için aşağı iniyoruz, sonra yukarı çıkıyoruz” diyor. “Bu bir ilerleme, bir senaryo. Tiyatroyu seviyorum.”
