Otomotiv üreticileri, son 20 yıldır neredeyse arşivlerini karıştırıyor güya. İklim krizi, global ısınma üzere gelişmelere karşılık “çare” diye 1900’lerin başlarında bile kullanılan elektrikli arabaları önümüze koyarken, “tamamen şahsa özel” diyerek de, yeniden 1930’lardan 1970’lere kadar irili ufaklı karoseri firmaları tarafından yapılan teknikleri günümüze uyarladılar.
Milliyet’ten Levent Köprülü’nün ilgili yazısı şöyle; O irili ufaklı firmalar, vaktinde Lamborghini, Ferrari, Pagani, McLaren ya da Aston Martin’le rekabet edemeyip tarihe karışırken, “eşsiz arabalar üretme” fikrini de bu firmalara kaptırdılar. Bugün harika ve hiper araba üreticileri, daha karlı olduğu için bireye özel ve büsbütün “tek” araçlar üzerine de çalışıyor.
Bu araçlar için özel kısım ya da atölye kuranlar bile var. Alıcılarla birlikte yürütülen büsbütün özel dizayna sahip araba üreten markaların yanı sıra mevcut seri üretim modellerine tekrar “eşsiz” renk ve donanımlar ekleyerek kolaya kaçanları da saymak mümkün.
“Peki markalar niçin bununla uğraşıyor?” diye soracak olursanız, nedeni çok kolay: Dünyada zenginlerin sayısı arttı, varlıklı müşterilerin “biricik olma” talepleri ağırlaştı ve en değerlisi de, markalar ekonomik krizler devrinde bu tip projelerden önemli paralar kazandı, kazanıyor da… Neyse, bence bu giriş faslını burada kesip, dikkatimi çeken ve giderek zayıfladığını düşündüğüm hafızamda yer eden birtakım modelleri paylaşayım isterseniz… Eee, kesin istersiniz bence…
O da ‘Yapabilirim’ dedi!
2012 Cenevre Araba Fuarı’nda gösterilen “Aventador J”, cinsinin tek örneği olarak Lamborghini’nin bu cins işler yapabileceğinin kıymetli bir göstergesi oldu. Aventador J’nin güç kaynağı, 690 beygirlik 6.5 lt V-12 motordu. 9 yıl evvel 2 milyon dolara satılan Aventador J, ön cam olmadığı için arabanın dışına yerleştirilen üçüncü aynasıyla dikkat çekiyordu.
Lastikler için geliştirildi!
Maybach Exelero, tahminen de en ilgi alımlı ve gizemli “eşsizliklerden” biri. Alman lastik üreiticisi Fulda tarafından, Carat Exelero lastik serisini test etmek için Mercedes’e sipariş edilmişti. Çünkü Fulda, benzeri bir arabası 1930’ların sonunda da sipariş etmişti. Aracın yalnızca test için kullanılması yetmiyordu. Tıpkı vakitte “eşsiz” olması ve 350 km/s sürate çıkabilmesi istendi. Mercedes’in Stola firmasıyla birlikte geliştirdiği araç, Maybach 57 modelinin temellerini kullandı. Exelero, Fulda’nın 1930’larda yeniden Maybach’a ısmarladığı “türünün tek örneği” arabadan ilham aldı. (Bunu unutturmayın, bir orta anlatayım farklı bir yazıda.) Sonuçta 5.9 lt çift turbolu V12’ye sahip olan Exelero, özgününde 690 HP güç üretebilen, 5G-Tronic otomatik şanzımanıyla bu gücü art tekerlerine aktaran, 6 metrelik uzunluğuna ve 3 tonluk tartısına bakmadan 0-100 km/sa hızlanmasını 4.4 saniyede tamamlayabilen bir canavar. 8 milyon dolar bedelinde olduğu söyleniyor ve tam olarak nerede saklandığı bilinmiyor.
100+1’inci Vantage
İngiliz Aston Martin, “Vantage GT12” modelinden 100 adet üreteceğini açıklamıştı. Fakat hiç kimse, 100 + 1 araç olmasını beklemiyordu. Aston Martin, bu modelin üstsüz bir versiyonunu, yani Vantage GT12 Roadster’ı yapmıştı. Yeni karbon fiber paneller, özel boya, farklı döşemeler ve açılabilir tavan, bu aracı eşsiz yaptı. Hormonlu bir zarafet abidesi üzere dursa da, o bir Aston Martin işte. 6.0 lt V-12 motoru, 595 beygir üretiyordu.
Yapılmayacaktı lakin zorunda kalındı!
Bir periyot “çirkin ve öfkeli” arabalar üreten İngiliz TVR, yalnızca piste yönelik “Cerbera Speed 12” projesini geliştirmiş, bir de 7.7 litrelik motor yapmıştı. V12 motor 800 beygir üretiyordu. Lakin işveren Peter Wheeler, Speed 12 prototipini denedi, yolda kullanılmasının imkânsız olduğunu söyledi. Ayrıyeten aracın önemli kalite sorunu vardı. Lakin TVR, yol versiyonundan bir tane satmıştı. İmha edilmek için ayrılan prototiplerden biri, kullanılmayan yarış versiyonlardan alınan modüllerle adeta tekrar yapıldı. Araç artık müzede.
Zonda’nın bitişi gururuna
İtalyan Pagani’nin en kıymetli modeli doğal ki “Zonda”dan oburu değil. “Pagani Zonda Riviera” ise, Zonda’nın 2013’teki son periyodu için yapılan “eşsiz” bir versiyondu. Hayatına sarı renkli olarak başlamış fakat sonradan sahibinin isteği doğrultusunda değiştirilmişti.
McLaren’in ‘siyah incisi’
Maybach Exelero, tahminen de en ilgi alımlı ve gizemli “eşsizliklerden” biri. Alman lastik üreiticisi Fulda tarafından, Carat Exelero lastik serisini test etmek için Mercedes’e sipariş edilmişti. Çünkü Fulda, emsal bir arabası 1930’ların sonunda da sipariş etmişti. Aracın yalnızca test için kullanılması yetmiyordu. Tıpkı vakitte “eşsiz” olması ve 350 km/s sürate çıkabilmesi istendi. Mercedes’in Stola firmasıyla birlikte geliştirdiği araç, Maybach 57 modelinin temellerini kullandı. Exelero, Fulda’nın 1930’larda tekrar Maybach’a ısmarladığı “türünün tek örneği” arabadan ilham aldı. (Bunu unutturmayın, bir orta anlatayım farklı bir yazıda.) Sonuçta 5.9 lt çift turbolu V12’ye sahip olan Exelero, özgününde 690 HP güç üretebilen, 5G-Tronic otomatik şanzımanıyla bu gücü art tekerlerine aktaran, 6 metrelik uzunluğuna ve 3 tonluk tartısına bakmadan 0-100 km/sa hızlanmasını 4.4 saniyede tamamlayabilen bir canavar. 8 milyon dolar pahasında olduğu söyleniyor ve tam olarak nerede saklandığı bilinmiyor.
Ronaldo’nun garajına gitti
Bugatti’nin hayal arabası “La Voiture Noire” burada anılmadan, bu yazı bitemezdi, 18 milyon dolara satıldığı söylenen ve ünlü futbolcu Ronaldo tarafından satın alınan bu Bugatti’nin ismi, renginden geliyor. Fransızca “siyah araba” demek olan “La Voiture Noire”, Bugatti’nin eski “Type 57 SC Atlantic” modelinden esinlenerek tasarlanmış. Chiron modelinin temellerinde geliştirilen bu arabaya 65 bin saatlik mühendislik harcanmış. 1.500 beygirlik aracın dört adet turbosu bulunan 8.0 lt hacimli motorunun gürültüsünü söylemiyorum bile.
Tekne üzere araba
Asırlık marka Rolls Royce’un eski geleneklere sadık kalarak kullandığı özel “karoseri atölyesi”nin eseri olan RR Boat Tail, 5.8 metre uzunluğa sahip bir araba. Sahibinin 28 milyon dolar ödediği araç, 1920’ler, 30’larda araba üreticilerinin teknelerden yaptıkları uyarlamaları hatırlatıyordu. Yatlardan alışık olunan ahşap kaplamaların bulunduğu aracın art kısmı da, yeniden tekneleri hatırlatıyordu. Kelebek üzere açılan art bagajıyla da eşsiz olan arabada, 1.813 özel modül kullanılmıştı.
Gitaristin hayalini gerçek yaptı!
İngiliz gitarist Eric Clapton’ın hayal arabası olarak dünyaya gelen “Ferrari SP12 EC”, markanın 12. özel imal arabasıydı. Güzel, aslında 11. projeymiş lakin Clapton 12 olarak anılmasını ve isimlendirilmesini istemiş. Çünkü “3” uğurlu sayısı, 12 ise 3’ün katları filan falan… Clapton, bu araç için sahibi olduğu 3 det 512BB’nin birini feda etmiş. Münasebetiyle aracın temelinde 512BB var.
İhtilal yaratan bir arabaydı
Her ne kadar biraz berbat görünse de, 1990’larda büsbütün karbon fiber kullanılarak üretilen ender bir araçtı “Lotec C1000.” Lotec tarafından Mercedes-Benz ile birlikte geliştirilen bu araba, aerodinamik bir araba olması korkusuyla tasarlanmıştı. 6.0 lt çift turbolu V-12 motora sahipti. 1.000 beygirlik bu canavar, tekrar 1995’in en süratli seri üretim arabasıydı. 3.4 milyon dolara “Middle Eastern” petrol şirketi için imal edilmişti. Pek çok defa el değiştiren arabanın, 5-6 yıl evvel 600 bin dolara ABD’li bir alıcıya gittiği belirtiliyordu.
Enzo’yu bozup P4/5’i yaptılar
Tam bir Ferrari tutkunu ve koleksiyoneri olan iş insanı James Glickenhaus’un kendisi için yaptırdığı projeydi. Az bir Ferrari Enzo’nun temelleri üzerine inşa edilmişti. Glickenhaus tipinin tek örneği olmasını ve Ferrari’nin 1960’lardaki “P Serisi” yarış arabalarından ilham alınarak tasarlanmasını istemişti. O denli de oldu. Pininfarina imzası taşıyan araba, 4 milyon dolara mal olmuştu. Ferrari logosu taşımasına müsaade verilen bu araba, devrin en ses getiren “eşsiz” arabasıydı. 6.0 lt V-12 motoru, 660 beygir üretiyordu.
Milliyet
