Malatya Eğitim ve Araştırma Hastanesinde misyon yapan ve yakalandıkları yeni tip koronavirüsü (Kovid-19) yenen sıhhat çalışanları, yaşadıkları meşakkatleri anlattı.
Hastanenin Dahiliye Ağır Bakım hemşiresi 34 yaşındaki Ayşegül Boran, AA muhabirine, virüsün bir hastadan, kendisi ile ağır bakımda vazifeli meslektaşlarına bulaştığını söyledi.
Üçüncü basamak ağır bakımda uzun müddettir çalıştıklarını belirten Boran, “Yıllardır birçok enfeksiyonun içerisinde olunca ‘Herhalde süreç kolay geçer.’ diye kendimize güvendik. Sonra gördük ki saf bir hastalık değil, hakikaten çok zorladı. ‘Hastalıktan kurtulacak mıyız yoksa vefata mi geçecek?’ diye düşünüyor insan. Hastalık bende taşikardi yaptı. Süratli bir kalp atımıyla karşı karşıya kalıyorsunuz, kalbimin sesini duyuyordum.” dedi.
Boran, 2 yaşında çocuğu olması nedeniyle de hastalığın ruhsal açıdan kendisini olumsuz etkilediğini vurgulayarak, “Çocuğum öteki odada beni bekliyor fakat odadan çıkıp da yanına gidemiyorum. Kızım gelip kapıya vuruyor, ‘Anne, anne…’ kapıyı açamamak beni çok zorladı. Bu süreçte aile içinde duygusal olarak beşerler çok zorlanıyor.” diye konuştu.
“Artık sona geldim dedim”
Hastalığın 6. gününden itibaren toparlanacağını düşündüğünü lakin daha berbata gittiğini kaydeden Boran, şöyle devam etti:
“Nefes alamama, süratli bir kalp atımı, bulantı, kusma… Hastaneye kaldırıldığımda ‘Herhalde öleceğim artık sona geldim.’ dedim kendi kendime. Eşime ise ‘Bundan sonra çocuk sana emanet.’ dedim. Sağ olsun tabip ve hemşire arkadaşlarımızın dayanaklarıyla gereken tedaviyi alınca toparlayarak meskenime döndüm. ‘Sihirli değnek dokundu, iyileştik.’ üzere bir durum kelam konusu olmuyor. En az 2 ay hastalığın tesiri sürüyor. Bedenim artık eskisi üzere değil, daha çabuk yoruluyorum. Halsizlikle saç dökülmesi ve uykusuzluk 2 ay devam etti. Hastalığımın üzerinden 4 ay üzere bir vakit geçti, bu süreçte hala toparlanmışım diyemem. Hala halsizliğim devam ediyor. Maskeyle nefes almakta zorlanıyorum.”
Hemşire Boran, ağır bakım servisinde yaşadıklarını şöyle anlattı:
“Eskiden hastalarımız entübasyon sürecine girdiğinde süreç biraz daha uzun oluyordu, yakınları vefata hazırlanıyordu lakin Kovid-19 sürecinde beşerler vefata hazırlanamıyor, hastalarımızı bir anda kaybediyoruz. Nefes alamayan bir hastayı görmek, bir de Kovid geçirip bu durumları da yaşadıysan, insan daha da hassas oluyor. Hastaya teneffüs takviyesi sağlıyoruz, bir de yüz maskesi taktığımız vakit yüzü büsbütün kapanıyor, hasta boğulma hissi yaşıyor. Olağanda nefes alamıyor, üzerine bir de yüzü çerçevelenmiş bir hisle birlikte bayağı zorlanıyor. O anda hastalar elimizi tutuyor ‘Beni kurtar, beni yaşat, ölmek istemiyorum.’ der üzere. O durum hepimizi çok etkiliyor.”
“Maske, uzaklık ve hijyenden taviz vermemeliyiz”
Hastanenin irtibat ve tanıtım ünitesi sorumlusu 29 yaşındaki İbrahim Hayta ise Kovid-19 müspet olduktan sonra kronik rahatsızlığı bulunan ablası ve babasını da enfekte ettiğini söyledi.
Ateş, öksürük ya da eklem ağrısı şikayeti yaşamadığını belirten Hayta, şunları kaydetti:
“Hastalığın üçüncü gününden itibaren tat ve koku duyumu kaybettim, bir hafta boyunca yemek yiyemedim. Aileme de bulaştırdıktan sonra bu sefer ‘Onlara bir şey olacak mı?’ korkusu başladı. Hastalık çok kolay bulaşıyor. Kimse gençliğine güvenmemeli. İnsan hastalığı yendikten sonra ‘Nasıl olsa antikor ürettim, maske sayısını azaltabilirim.’ diye düşünüyor. Hastalığı atlattıktan sonra test yaptırdığımda bende antikor olmadığını öğrendim. Onun için maske, ara ve hijyen tedbirlerimizden asla taviz vermeden çabaya devam etmeliyiz.”
Kaynak: Anadolu Ajansı / Kâfi Erdine
Haberler.com
